Tekst herdenkingsdienst

DE LIBELLE EN DE HOOP MARRE FOTOALBUM UITSPRAKEN     DE LIBELLE EN DE HOOP Er vloog die zondagmiddag een lichtgroene libelle als een klein helicoptertje over een tuin. De zon scheen nog op zomersterkte. In die tuin lag een meisje in haar bed Een dood ziek meisje. Dood-ziek, ja maar ze sprak niet over die dood. Daarvoor had ze altijd teveel geleefd. Ze geloofde niet in de dood maar in het leven. Ze wilde dat geloof in het leven delen met anderen en door geven over de grenzen heen. Ze had een droom Ze droomde dat die mooie libelle op haar bed kwam zitten: Wie ben je zei de libelle Waarom lig je hier in dit bed? Het meisje vertelde hoe ze heette. Ze vertelde van het kreeftbeest in haar hoofd. De libelle met haar ogen als voelsprieten, zei: "ik zie hoe gaaf je bent, je hart is zuiver en open..." Vlieg met me mee. Het meisje stapte aan boord van de libelle Die veranderd was in een helicopter. Ze maakten een rondje over de tuin waar de zusjes en broertjes de vader en de moeder, haar oma, van wie ze geleerd had om vriendschapsbandjes te knopen, en haar vriendinnen stonden te zwaaien. Ze maakten een rondje over de straat over de buurt over de school en overal stonden mensen te zwaaien. Ze vlogen over het mooie soms lichtglooiende landschap Tussen twee riviertjes die als zilveren slingers hen toezwaaiden. Ze vlogen nu verder en verder over de zee naar een heel ander land. Een land waar heel veel kinderen geen vader en moeder meer hebben. waar mensen niet eens een bed of een matras hebben om te slapen waar een oorlog buren tot vijanden had gemaakt, een land waar scholen kapot waren geschoten. Er waren verschrikkelijke dingen gebeurd. Het meisje dat het allemaal zag Met eigen ogen Schrok. Keer op keer. Ze kon niet geloven dat dit bestond dat dit mocht. Ze was verbijsterd. Ze zei tegen de libelle: "Ik droom dat dit anders moet en anders kan. Ik ga een school oprichten een levensschool voor al de mensen die zich afvragen wat zin aan het leven geeft. Voor al de mensen die zich afvragen hoe je goed kunt leven Ik noem die school: De school van de hoop. De libelle die meer zag dan velen vermoedden, zei: Die school heb jij al opgericht -steeds meer mensen zijn in beweging gekomen -kinderen en heel veel jonge mensen -'n stroom van mensen ze hebben pannenkoeken gebakken en gelukskoekjes lege flessen verzameld loop en fietstochten gehouden geld uit hun spaarpotten gestort. Ze vlogen weer een eindje verder. Nu landden ze op het dak van Een nieuwe school. "Kijk goed," zei de Libelle Het meisje zag haar eigen naam. " ecole marre maria" En van alle kanten stroomden er kinderen toe in stoeten zonder einde Ze lachten, klapten en juichten uren en uren en marre werd niet meer moe maar juichte, klapte en zong met de kinderen mee. Toen luidde er een klok. een paasklok Het werd stil Iedereen was vol verwachting. Er klonk een stem die zei: Er is een toekomst Waarin er geen dood, Geen oorlog, Geen ziekte, Geen pijn en moeheid Meer zal zijn. Die toekomst is al begonnen. Opnieuw werd er gejuicht en gezongen Het meisje hoorde een stem die zei: Let op de groene libelle Ze vertelt van de hoop aan wie zijn hart openhoudt en in beweging komt voor anderen. Marinus van den Berg   MARRE Een tumor in haar hoofd, in een klap van haar toekomst beroofd. Wat wil ik later welk profiel zal ik kiezen. We hadden er net uitgebreid over gepraat zonder te weten dat we even later alles zouden verliezen. Een leven dat ophoudt met 15 jaar, dat mag niet, dat is toch niet waar. Marre van haar leven beroofd en wij van ons geluk, de dood van Marre maakt alles stuk. Voor Marre was er geen hoop, vechten had geen zin, haar strijd was bij voorbaat verloren, vechten tegen beter weten in. Voor ons was ze haar hele leven bijzonder. In haar laatste maanden heeft ze op velen een onuitwisbare indruk gemaakt. Heeft ze veel mensen diep in hun hart geraakt. Haar sociale gevoel kwam tot uiting in haar wens, haar doel. Het helpen van kansarme kinderen, iets geven vlak voordat ze zelf afscheid moest nemen van het leven. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn die lege plek doet verschrikkelijk veel pijn. maar de herinnering aan Marre zal altijd blijven bestaan, ogen van Afrikaanse kinderen kijken je aan en zullen je altijd aan Marre doen denken, die deze kinderen een betere toekomst gaat schenken. Papa en Mama   FOTOALBUM Jouw foto’s als stille getuigen zijn voor mij een dierbare herinnering en van de jaren die je hebt geleefd een hele exacte weerspiegeling. Want als ik jouw album neem en de foto’s heb bekeken zie ik in mijn gedachten weer hoe jouw leven is verstreken. Ik zie hoe je lacht en speelt en geniet ik zie hoe je steeds maar verder groeit ik zie je ontwapenende blik waarmee je keer op keer weer iedereen boeit. En toch, deze foto’s doen zo zeer het kost mij erg veel moeite ernaar te kijken hoewel ik weet dat op den duur juist deze foto’s mijn leven zullen verrijken.   UITSPRAKEN - Er waren mooi baby’s bij, maar niet zo lief als jij………. Marre…. Herman v. Veen     - Zelfs je naam is mooi, mooier dan die van iedereen….. Henk Westbroek     - Jij mag niet doodgaan, jij mag niet sterven laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind, haar dood zal ons leven voor altijd bederven… Youp van ’t Hek     - Wees jezelf, er zijn al zoveel anderen… Loesje     - I’m not scared of dying… I just don’t want to. Robbie Williams     - Iets krijgen is mooi, iets geven is nog veel mooier. Marre